In gedachten verzonken liep zij.

CREATIE - DIT Al dagen. Verschillende gedachten, gevoelens en dromen. Over 1 pagina. Dit wordt van mij. Dit worden mijn woorden. En iedereen mag het lezen. Deze pagina. Mijn pagina.

Een aantal weken terug maakte ik kennis met Roger. Roger is mijn bovenbuurman. Althans, inmiddels is hij ook wel een vriend, durf ik zo te stellen. Hij kwam aan de deur om mij te wijzen op de sneeuw die er lag. Beetje vreemde manier om contact te leggen, dacht ik in de eerste instantie. Ik bedoel, die dag werd ik op meerdere wijze met de sneeuwstorm geconfronteerd maar dat is een ander verhaal. Deze ontmoeting vond plaats voordat ik wist dat Roger één grote bron van zweverige positiviteit is, die zich elke dag weer als een baby verwondert om de dingen die hij ziet en meemaakt. Voordat je afhaakt, want het is tenslotte de meest deprimerende maand van het jaar en "mijn god, wat heb je geen zin in positief gebrabbel over hoe je óók naar het leven zou kunnen kijken volgens een spirituele buurman" terwijl je eigenlijk alleen maar je december-mindset van te veel zoetigheid en lang in bed blijven liggen door wilt pakken i.p.v. te moeten nadenken over goede voornemens: dit wordt

Al sinds 2010 loop ik. En daarmee bedoel ik; hardloop ik. In 2010 sleepte mijn moeder mij voor het eerst het duinen in (letterlijk, ik ben opgegroeid naast het Zandvoorts duingebied 'De Kennemerduinen'). Ik was slechts 16 en zat precies in die fase waarin ik in de dagelijkse twijfel verkeerde of ik mijn leven moest verdoen met proberen "erbij te horen" en vooral mij voor te doen alsof ik nergens anders om gaf dan om drinken, jongens en stiekem sigaretjes roken. Óf ik zou eens en voor altijd gehoor geven aan de wensen en wanhopige preken van mijn ouders om toch echt eens iets aan school te doen en iets van interesses op te doen waarover ik op familiaire gelegenheden zou kunnen opscheppen. Enerzijds lag mijn hart nog steeds bij sporten. Dit zat er al vanaf jongs af aan in en hier wilde ik met mijn neiging het rebelse pad op te slaan eigenlijk geen afscheid van nemen. En dit had mijn moeder door. Zo pakte zij mij in het najaar van 2010 een keer bij de hand en forceerde