Mijn run.
Al sinds 2010 loop ik. En daarmee bedoel ik; hardloop ik.
In 2010 sleepte mijn moeder mij voor het eerst het duinen in (letterlijk, ik ben opgegroeid naast het Zandvoorts duingebied 'De Kennemerduinen'). Ik was slechts 16 en zat precies in die fase waarin ik in de dagelijkse twijfel verkeerde of ik mijn leven moest verdoen met proberen "erbij te horen" en vooral mij voor te doen alsof ik nergens anders om gaf dan om drinken, jongens en stiekem sigaretjes roken. Óf ik zou eens en voor altijd gehoor geven aan de wensen en wanhopige preken van mijn ouders om toch echt eens iets aan school te doen en iets van interesses op te doen waarover ik op familiaire gelegenheden zou kunnen opscheppen.
Enerzijds lag mijn hart nog steeds bij sporten. Dit zat er al vanaf jongs af aan in en hier wilde ik met mijn neiging het rebelse pad op te slaan eigenlijk geen afscheid van nemen. En dit had mijn moeder door. Zo pakte zij mij in het najaar van 2010 een keer bij de hand en forceerde ze mij direct 5km te gaan rennen.
Hoe hels mijn eerste (voor de eerste keer toentertijd veel te lange), afstand ook was, terugkijkend ben ik haar zó ontzettend dankbaar hiervoor.
Nu zo'n 7, bijna 8 jaar later, ren ik nog steeds structureel. Of het nu trainen voor een commerciële run is of het onderhouden van mijn fitness. Ik kan het niet laten. In 2016 heb ik een aantal maanden niets aan mijn hardlopen gedaan. Ik noem het expres "mijn hardlopen" omdat het voelt als mijn manier voor een sport die ik mij na zoveel jaar zó eigen heb gemaakt, ik kan het niet meer een algemene bezigheid noemen. Ik ben zeker geen expert, maar een ervaringsdeskundige durf ik mij wel te noemen.
Sinds een paar weken train ik samen met mijn vriend, Martin. Hij heeft zich in een jolige bui op kantoor ingeschreven voor een sponsorloop in april. 10km. Ik weet nog hoe de eerste keer de 10 kilometer aantikken voelde. Als een metro die elke andere stoptrein, intercity of internationale trein voorbij zou kunnen razen. Deze sensatie ervoer ik eigenlijk al na mijn eerste 5 kilometer. "Unstoppable".
Martin heeft dit afgelopen maandag precies zo ervaren. Voor het eerst trainden we in zijn tempo voorbij de 5,5 kilometer. Wow, wat was hij trots. En dat is waar voor mij, de verslaving begon. Wanneer je je beoogde doel voor die avond voorbij gaat en je het idee hebt niemand je bij je volgende run nog van je stuk kan brengen.
En het leuke is, ik of Martin is hier niet de enige in.
Veel mensen om mij heen gebruiken hardlopen met als doel; "die kerstkilootjes eraf rennen" of "toch maar mee gaan met de trend". Ik raad wel iedereen hier mee op te passen. Hardlopen is die ene jongen aan de andere kant van de dansvloer waar je eigenlijk zo graag even mee zou willen dansen. Je een poging voor doet door een beetje bij hem in de buurt te gaan dansen, hij zich dan omdraait en zijn vriendin een zoen geeft. Maar een paar maanden later kom je hem weer tegen; is hij hartstikke vrijgezel en staan jullie de hele avond te dansen.
Goed. Metaforisch vrij gebrabbel, maar als je een beetje inleeft in mijn voorbeeld; de eerste keer zal het altijd tegenvallen en laat je met alle waarschijnlijkheid na een paar keer proberen die hardloopschoenen toch maar in de kast liggen. Maar er komt een moment dat je er geen wanhopig motief tegenover hebt staan en je "gewoon even gaat rennen" en je zult meemaken dat je vanuit die motivatie een heerlijke run tegemoet gaat.
Van hardlopen zul je niet direct afvallen, flinke kilometers eruit rennen of de liefde van je leven tegen komen. Nee, hardlopen maak je eigen. Door puur alleen met jezelf te zijn, je eigen gedachte, doelloos buiten te zijn. Begin daarmee en kijk of het wat voor je is!
In 2010 sleepte mijn moeder mij voor het eerst het duinen in (letterlijk, ik ben opgegroeid naast het Zandvoorts duingebied 'De Kennemerduinen'). Ik was slechts 16 en zat precies in die fase waarin ik in de dagelijkse twijfel verkeerde of ik mijn leven moest verdoen met proberen "erbij te horen" en vooral mij voor te doen alsof ik nergens anders om gaf dan om drinken, jongens en stiekem sigaretjes roken. Óf ik zou eens en voor altijd gehoor geven aan de wensen en wanhopige preken van mijn ouders om toch echt eens iets aan school te doen en iets van interesses op te doen waarover ik op familiaire gelegenheden zou kunnen opscheppen.
Enerzijds lag mijn hart nog steeds bij sporten. Dit zat er al vanaf jongs af aan in en hier wilde ik met mijn neiging het rebelse pad op te slaan eigenlijk geen afscheid van nemen. En dit had mijn moeder door. Zo pakte zij mij in het najaar van 2010 een keer bij de hand en forceerde ze mij direct 5km te gaan rennen.
Hoe hels mijn eerste (voor de eerste keer toentertijd veel te lange), afstand ook was, terugkijkend ben ik haar zó ontzettend dankbaar hiervoor.
Nu zo'n 7, bijna 8 jaar later, ren ik nog steeds structureel. Of het nu trainen voor een commerciële run is of het onderhouden van mijn fitness. Ik kan het niet laten. In 2016 heb ik een aantal maanden niets aan mijn hardlopen gedaan. Ik noem het expres "mijn hardlopen" omdat het voelt als mijn manier voor een sport die ik mij na zoveel jaar zó eigen heb gemaakt, ik kan het niet meer een algemene bezigheid noemen. Ik ben zeker geen expert, maar een ervaringsdeskundige durf ik mij wel te noemen.
Sinds een paar weken train ik samen met mijn vriend, Martin. Hij heeft zich in een jolige bui op kantoor ingeschreven voor een sponsorloop in april. 10km. Ik weet nog hoe de eerste keer de 10 kilometer aantikken voelde. Als een metro die elke andere stoptrein, intercity of internationale trein voorbij zou kunnen razen. Deze sensatie ervoer ik eigenlijk al na mijn eerste 5 kilometer. "Unstoppable".
Martin heeft dit afgelopen maandag precies zo ervaren. Voor het eerst trainden we in zijn tempo voorbij de 5,5 kilometer. Wow, wat was hij trots. En dat is waar voor mij, de verslaving begon. Wanneer je je beoogde doel voor die avond voorbij gaat en je het idee hebt niemand je bij je volgende run nog van je stuk kan brengen.
En het leuke is, ik of Martin is hier niet de enige in.
Veel mensen om mij heen gebruiken hardlopen met als doel; "die kerstkilootjes eraf rennen" of "toch maar mee gaan met de trend". Ik raad wel iedereen hier mee op te passen. Hardlopen is die ene jongen aan de andere kant van de dansvloer waar je eigenlijk zo graag even mee zou willen dansen. Je een poging voor doet door een beetje bij hem in de buurt te gaan dansen, hij zich dan omdraait en zijn vriendin een zoen geeft. Maar een paar maanden later kom je hem weer tegen; is hij hartstikke vrijgezel en staan jullie de hele avond te dansen.
Goed. Metaforisch vrij gebrabbel, maar als je een beetje inleeft in mijn voorbeeld; de eerste keer zal het altijd tegenvallen en laat je met alle waarschijnlijkheid na een paar keer proberen die hardloopschoenen toch maar in de kast liggen. Maar er komt een moment dat je er geen wanhopig motief tegenover hebt staan en je "gewoon even gaat rennen" en je zult meemaken dat je vanuit die motivatie een heerlijke run tegemoet gaat.
Van hardlopen zul je niet direct afvallen, flinke kilometers eruit rennen of de liefde van je leven tegen komen. Nee, hardlopen maak je eigen. Door puur alleen met jezelf te zijn, je eigen gedachte, doelloos buiten te zijn. Begin daarmee en kijk of het wat voor je is!
Reacties
Een reactie posten