Mijn haat-liefde verhouding met sociale media.
Challenges. We zijn er zo gek op. Welke youtuber, blogger, goede vriendin of moeder wel al niet een "sapkuur" of een "burpee-challenge" geprobeerd heeft. Allemaal om een beetje te kunnen proeven van een healthy lifestyle zoals de meesten zouden zeggen.
Het heeft mij aan het denken gezet en het volgende is eruit gekomen (hou je vast, dit zijn puur mijn hersenspinsels, overpeinzingen en gedachten):
Wanneer je jezelf een bepaalde tijd onthoudt van een "volgens de maatschappelijke norm"; ongezonde gewoonte, leer je je lichaam en geest terug gaan naar je basale levensbehoeftes en zingeving.
Wanneer gewoontes beginnen te lijken op verslavingen, een gewoonte waar je emotioneel en fysiek afhankelijk van raakt, is een dag-, 24 uur- of een week-challenge niet voldoende om de gewoonte aan de kapstok in de gang te laten hangen. Dat durf ik je op een briefje mee te geven.
Maar wat nu als een gewoonte die sterk lijkt op een verslaving steeds meer een maatschappelijke norm wordt?
Ik heb het over gebruik van sociale media. In 2017, in Nederland, maakt 89,8% van de mensen tussen de 12 en 25 jaar oud gebruik van sociale media (Bron: © Centraal Bureau voor de Statistiek, Den Haag/Heerlen 28-2-2018).
Daarmee wordt bedoelt dat deze groep inwoners van Nederland in die leeftijdscategorie een actief account heeft op Facebook, Twitter, Instagram, Snapchat of een andere interactieve profilering op het internet.
Schokkende cijfers? Ik vind van wel. Dat betekend dat nog geen 11% van de adolescenten in Nederland op het internet "a-sociaal" is.
Of; zichzelf niet profileert op het internet op een niet-zakelijke manier.
Ik behoor tot die 89,8% en ik merk dat ik zeker d.m.v. een smartphone niet op 1 medium, niet op 2, maar liefst 3 vormen van sociale media actief ben. En flink actief.
Ik herinner mij een tijd waarin MSN Messenger en sms'en snel aantrok met de komst van internet op je mobiele telefoon. MSN kon ik vaak openen via mijn oude 'Motorola' en later op mijn allereerste IPhone 2G.
Op mijn 16e en 17e hield MSN mij avonden lang wakker. Totdat mijn moeder ingreep en voorstelde de telefoon 's avonds beneden te laten in plaats van mee te nemen naar mijn slaapkamer.
Een slecht concentratievermogen en drukte in mijn hoofd maken ervoor dat ik op een klein, vierkant scherm me heel goed kan manifesteren. Van Google Chrome, slide ik naar Whatsapp, terug naar Instagram om opnieuw zo'n 100 informatiestromen per minuut mijn brein in te pompen.
En nu? Nu ben ik moe.
Ik schets even mijn huidige situatie en ben benieuwd of jullie dit herkennen:
Op zoek naar de juiste foto om hierbij te plaatsen scroll ik wederom door mijn telefoon.
"Ik had hem toch ergens staan?"
"Oh, shit, een whatsappje"
"Hoe laat ik op het station wil afspreken... ehm, even mijn planner pakken wanneer ik het ga redden.."
"Oke, 17:00 uur antwoord ik gewoon. Dat moet lukken"
"Dan moet ik wel nog schoonmaken.. Als ik nu alvast even begin met de vaat in de vaatwasser te doen."
"Oke, wacht, terug naar mijn artikel. Ik heb nog een goede tekst om te schrijven"
"Ohja, die foto.."
"Oh, weer een whatsappje.."
"Wacht, volgens mij heb ik die foto recent nog op Instagram gezet!"
"Heeee, die blogger heeft een nieuw artikel. Vergelijkbaar met wat ik nu aan het typen ben!"
"Wat tof, even lezen.."
Inmiddels ben ik al bijna een ruime 30 minuten bezig met het vinden en posten van een foto in dit artikel. Wat zonder smartphone maar met een simpel mapje op mijn pc misschien nog geen 10e van van die 30 minuten had kunnen duren.
Ik mis de tijd waarin ik niet een permanent afgeleid leven leidde. Maar, wanneer was die tijd eigenlijk?
Tijd voor wat meer bewustzijn, wat meer aandacht voor mijn leven, in plaats van voor mijn leven op het internet. Tijd voor meer tijd!
Als ik niet deel, besta ik niet.
Gemiddeld deel ik minder op het internet dan veel mensen uit mijn sociale kring. Daarmee pleit ik mezelf niet heilig of beter, maar dit komt puur omdat ik het vergeet of er te weinig aandacht voor heb. Maar ik deel wel. En vaak deel ik nadat ik zie dat anderen hele leuke updates op hun instagram of Facebook hebben. Ik ervaar dan letterlijk een gevoel van tenietdoen en eenzaamheid. "Ik heb geen leuke posts van mijn koffietjes met vriendinnen", "ik heb niet vastgelegd dat ik een rondje aan het hardlopen was", "shit, ik ben vanmiddag nog met mijn ouders de duinen in geweest.. Hoe leuk hadden mensen dat wel niet gevonden om te zien". Want dat is tenslotte toch waarom je dingen op het internet deelt; jouw leven op een podium zetten in de hoop dat mensen het leuk vinden als ze het zien. Dat is delen.
En ik onttrek mij daar onbewust aan. En ik vergeet het. Maar soms bekruipt mij dat zielige gevoel, waarbij ik denk dat niemand weet wat er in mijn leven omgaat en dat niemand mij dat vraagt: omdat. ik. niet. deel.
Treurig, als ik het zo uittyp, dat ik die sensatie heb. Maar ik denk niet dat ik daar alleen in ben. De sociale druk die er ligt op het vastleggen van gebeurtenissen of situaties in je eigen leven is denk ik voor iedereen wel voelbaar.
En daarom ga ik een experiment doen m.b.t. deze sociale media-gewoonte (of eigenlijk maatschappelijk geaccepteerde verslaving).
Ik wil, samen met jullie lezers, kijken in hoeverre een sociale-media-stop in te lassen is in een gemiddeld druk bestaan waarin ik studeer, stageloop, werk en een sociaal leven heb buiten mijn telefoon om en in hoeverre dit reëel is. Daarmee bedoel ik; ga ik mij beter voelen aan het einde van het experiment? Kwam ik veel tekort? Is het iets dat ik voor de langere termijn kan uitvoeren? Of had ik het gevoel dat ik events, berichten of foto's tekort kwam?
Daarom ga ik de "challenge" aan om een week lang geen Facebook, geen Instagram of YouTube op te duiken (tenzij het een video is van mijn broertje, maar die kijk ik samen met Martin, mijn vriend).
Internetten mag, zolang het vanuit zakelijk- of "levens-" belang is.
Deze week zal ik een dagboekje bijhouden met hoe ik een week zonder sociale media heb ervaren en beantwoord ik bovenstaande schuingedrukte vragen.
Stay tuned!
Het heeft mij aan het denken gezet en het volgende is eruit gekomen (hou je vast, dit zijn puur mijn hersenspinsels, overpeinzingen en gedachten):
Wanneer je jezelf een bepaalde tijd onthoudt van een "volgens de maatschappelijke norm"; ongezonde gewoonte, leer je je lichaam en geest terug gaan naar je basale levensbehoeftes en zingeving.
Wanneer gewoontes beginnen te lijken op verslavingen, een gewoonte waar je emotioneel en fysiek afhankelijk van raakt, is een dag-, 24 uur- of een week-challenge niet voldoende om de gewoonte aan de kapstok in de gang te laten hangen. Dat durf ik je op een briefje mee te geven.
Maar wat nu als een gewoonte die sterk lijkt op een verslaving steeds meer een maatschappelijke norm wordt?
Ik heb het over gebruik van sociale media. In 2017, in Nederland, maakt 89,8% van de mensen tussen de 12 en 25 jaar oud gebruik van sociale media (Bron: © Centraal Bureau voor de Statistiek, Den Haag/Heerlen 28-2-2018).
Daarmee wordt bedoelt dat deze groep inwoners van Nederland in die leeftijdscategorie een actief account heeft op Facebook, Twitter, Instagram, Snapchat of een andere interactieve profilering op het internet.
Schokkende cijfers? Ik vind van wel. Dat betekend dat nog geen 11% van de adolescenten in Nederland op het internet "a-sociaal" is.
Of; zichzelf niet profileert op het internet op een niet-zakelijke manier.
Ik behoor tot die 89,8% en ik merk dat ik zeker d.m.v. een smartphone niet op 1 medium, niet op 2, maar liefst 3 vormen van sociale media actief ben. En flink actief.
Ik herinner mij een tijd waarin MSN Messenger en sms'en snel aantrok met de komst van internet op je mobiele telefoon. MSN kon ik vaak openen via mijn oude 'Motorola' en later op mijn allereerste IPhone 2G.
Op mijn 16e en 17e hield MSN mij avonden lang wakker. Totdat mijn moeder ingreep en voorstelde de telefoon 's avonds beneden te laten in plaats van mee te nemen naar mijn slaapkamer.
Een slecht concentratievermogen en drukte in mijn hoofd maken ervoor dat ik op een klein, vierkant scherm me heel goed kan manifesteren. Van Google Chrome, slide ik naar Whatsapp, terug naar Instagram om opnieuw zo'n 100 informatiestromen per minuut mijn brein in te pompen.
En nu? Nu ben ik moe.
Ik schets even mijn huidige situatie en ben benieuwd of jullie dit herkennen:
Op zoek naar de juiste foto om hierbij te plaatsen scroll ik wederom door mijn telefoon.
"Ik had hem toch ergens staan?"
"Oh, shit, een whatsappje"
"Hoe laat ik op het station wil afspreken... ehm, even mijn planner pakken wanneer ik het ga redden.."
"Oke, 17:00 uur antwoord ik gewoon. Dat moet lukken"
"Dan moet ik wel nog schoonmaken.. Als ik nu alvast even begin met de vaat in de vaatwasser te doen."
"Oke, wacht, terug naar mijn artikel. Ik heb nog een goede tekst om te schrijven"
"Ohja, die foto.."
"Oh, weer een whatsappje.."
"Wacht, volgens mij heb ik die foto recent nog op Instagram gezet!"
"Heeee, die blogger heeft een nieuw artikel. Vergelijkbaar met wat ik nu aan het typen ben!"
"Wat tof, even lezen.."
Inmiddels ben ik al bijna een ruime 30 minuten bezig met het vinden en posten van een foto in dit artikel. Wat zonder smartphone maar met een simpel mapje op mijn pc misschien nog geen 10e van van die 30 minuten had kunnen duren.
Ik mis de tijd waarin ik niet een permanent afgeleid leven leidde. Maar, wanneer was die tijd eigenlijk?
Tijd voor wat meer bewustzijn, wat meer aandacht voor mijn leven, in plaats van voor mijn leven op het internet. Tijd voor meer tijd!
Als ik niet deel, besta ik niet.
Gemiddeld deel ik minder op het internet dan veel mensen uit mijn sociale kring. Daarmee pleit ik mezelf niet heilig of beter, maar dit komt puur omdat ik het vergeet of er te weinig aandacht voor heb. Maar ik deel wel. En vaak deel ik nadat ik zie dat anderen hele leuke updates op hun instagram of Facebook hebben. Ik ervaar dan letterlijk een gevoel van tenietdoen en eenzaamheid. "Ik heb geen leuke posts van mijn koffietjes met vriendinnen", "ik heb niet vastgelegd dat ik een rondje aan het hardlopen was", "shit, ik ben vanmiddag nog met mijn ouders de duinen in geweest.. Hoe leuk hadden mensen dat wel niet gevonden om te zien". Want dat is tenslotte toch waarom je dingen op het internet deelt; jouw leven op een podium zetten in de hoop dat mensen het leuk vinden als ze het zien. Dat is delen.
En ik onttrek mij daar onbewust aan. En ik vergeet het. Maar soms bekruipt mij dat zielige gevoel, waarbij ik denk dat niemand weet wat er in mijn leven omgaat en dat niemand mij dat vraagt: omdat. ik. niet. deel.
Treurig, als ik het zo uittyp, dat ik die sensatie heb. Maar ik denk niet dat ik daar alleen in ben. De sociale druk die er ligt op het vastleggen van gebeurtenissen of situaties in je eigen leven is denk ik voor iedereen wel voelbaar.
En daarom ga ik een experiment doen m.b.t. deze sociale media-gewoonte (of eigenlijk maatschappelijk geaccepteerde verslaving).
Ik wil, samen met jullie lezers, kijken in hoeverre een sociale-media-stop in te lassen is in een gemiddeld druk bestaan waarin ik studeer, stageloop, werk en een sociaal leven heb buiten mijn telefoon om en in hoeverre dit reëel is. Daarmee bedoel ik; ga ik mij beter voelen aan het einde van het experiment? Kwam ik veel tekort? Is het iets dat ik voor de langere termijn kan uitvoeren? Of had ik het gevoel dat ik events, berichten of foto's tekort kwam?
Daarom ga ik de "challenge" aan om een week lang geen Facebook, geen Instagram of YouTube op te duiken (tenzij het een video is van mijn broertje, maar die kijk ik samen met Martin, mijn vriend).
Internetten mag, zolang het vanuit zakelijk- of "levens-" belang is.
Deze week zal ik een dagboekje bijhouden met hoe ik een week zonder sociale media heb ervaren en beantwoord ik bovenstaande schuingedrukte vragen.
Stay tuned!
Reacties
Een reactie posten