Sporten, gezond eten, goed voor jezelf zorgen én geniet van het leven. Sounds easy, right?

De (sociale) media vraagt al decennia lang om een maatschappelijk enthousiasme van onze menschheid voor een fit, gezond bestaan maar ook een "lang-leve-een-fantastisch-lollig-leven-want-je-leeft-maar-een-keer-houding".

Middels beeldbuizen, radio's en zelfs de schrijfkunst wordt ons 

eigenlijk opgedragen om met je lijf en leden om te gaan als dat van een pasgeboren kindje, maar om het er ook vaak genoeg flink van te nemen want je leeft maar 1 keer.

En deze twee verwachtingen die de media op onze onze kwetsbare persoontjes projecteert, staan eigenlijk haaks op elkaar.

Niemand red het om én verre reizen, avondjes stappen in de vetste clubs, 3 maal weeks uiteten te gaan en jezelf continu te portretteren met een glas wijn in je hand gedurende je volwassen bestaan én elke dag 2,5 uur in de sportschool een salade weg te hachelen en je lijf de hele dag door alleen maar in aanraking laten komen met organische-niet-op-dieren-geteste-bio-ecoverantwoorde-producten.

Niemand kan hieraan voldoen en toch is dit waar we vaak wel mee worden geconfronteerd.

In deze tweestrijd bevind ik me dagelijks. Mijn bankrekening zegt me: een facewash van 2,40 van de Vomar is realistisch en verstandig. Mijn ethische overtuigingen zeggen me: je hebt geen achtergrond informatie van dit product dus wie weet, hoeveel zielige weerloze wezens hier wel niet voor gemarteld zijn of hoeveel giftige stoffen er in dit flesje zitten?!

Of wanneer ik bij mijn schoonouders eet en zij een heerlijk stukje vis op tafel zetten terwijl ik eigenlijk geen vlees of vis meer eet (over weerloze wezens gesproken) en ik toch besluit er niet tegenin te gaan uit respect voor hun kookkunsten. Besloten uit een intens ethisch dilemma dat ik met mezelf keer op keer uitvecht voordat het eten wordt geserveerd.

Of die woensdagavond na een slopende werkdag en al 3 dagen gesport te hebben, mijn hardlooprondje te cancelen en in deze yolo-modus ook maar meteen een zak chips open te trekken.

Of die zondag die ik 's ochtends begin met een kop citroenthee "om mijn lichaam te ontgiften" maar die ik 's avonds afsluit met 3 wijn want ik moet ook genieten van het leven en "ik heb mijn vrienden misschien wel niet voor eeuwig, blablablabla".

Dit zijn allemaal keiharde beslissingen waar ik in het dagelijks leven immens veel grijze cellen voor moet activeren en waar voor mij heel veel tijd in zit.

Maar waarom maak ik (en ik neem aan dat ik niet de enige ben hierin) het me mezelf zo moeilijk?

Al deze dilemma's waar ik voor kom te staan zijn beïnvloed door verwachtingen. Die verwachtingen heb ik niet van mezelf maar ik heb het gevoel dat de grote boze buitenwereld die van mij heeft.

Ik scroll door instagram en zie honderden plaatjes van gruwelijk fitte, blije mensen met een smoothie, salade, eiwit-shake of afslankthee in hun klauwen en verplicht mijzelf doordat ik ook sport, dat ik hier ook aan moet voldoen. Er wordt een stemmetje in mijn hoofd gecreëerd dat mij alarmeert wanneer ik toevallig 1x in het half jaar aan een salade zit, want geloof me; salades eet ik niet voor mijn plezier, direct mijn telefoon erbij moet pakken en mijn instagram-volgers (hoi mam en pap!) meteen moet laten weten hoe GEWELDIG FIT ik me wel niet voel en hoe HEEEEEEEEERLIJK die 3 gram sla met dat ene klontje feta wel niet was.

En dan het sport-stemmetje. Ik heb een dag vrij, jawel Charlotte heeft een dag vrij. Nu is dat echt niet zo uniek hoor en het klinkt misschien dramatisch maar doordat ik mijn dagen vrij altijd gigantisch vol weet te plannen leef ik nog steeds met de illusie dat wanneer ik een dag vrij in mijn agenda mag schrijven dit een dag wordt waarin ik werkelijk he-le-maal niets hoef van mezelf.

En dat valt dus vies tegen. Want al die vrije uurtjes die ik, gezegend als ik hiermee ben, in mijn planning heb vul ik met 120% garantie altijd met sporten en schoonmaken.

Vooral dat sporten is een fixatie. Op werkdagen probeer ik 4x in de week er een workout uit te pompen. En met het laatste beetje adrenaline dat ik nog in mijn lichaam vindt aan het einde van de week plak ik er nog minimaal 2 achteraan in het weekend. Jawel, op mijn vrije dagen.

Sport stemmetje: "Ja natuurlijk, dan heb je de tijd om eens even driedubbel zoveel tijd te spenderen in de gym, dan moet je het er ook wel van nemen! En reken maar dat jij je best gaat doen om alles te geven. ALLES. BEN JIJ NOU EEN #FITGIRL OF NIET, CHARLOTTE?!"

     

 Goed, met bovenstaand geef ik je even een kleine insight van de dagelijkse struggle die ik met mezelf aanga naast het überhaupt dealen met mijn persoontje. Klinkt heftig allemaal maar neem het met een korrel zout.

Moraal van het verhaal is vooral dat al deze moeilijkheden waar je je in kan verliezen echt niet zo belangrijk zijn als dat ze soms lijken. Soms vind ik een moment waarbij ik mezelf letterlijk in mijn blote billen of ondergoed in de spiegel tegenkom en tevreden kan staan knikken. Ik zie er prima uit. Die 3 pukkels op mijn kin of het gebrek aan "babyhaartjes" op mijn kruin (nee ik ben niet kaal, maar tis ook niet een denderend bos haar, let's be honest), halen het hebben van een stevig paar tanden, krachtige bovenbenen en goed paar groene kijkers met lange wimpers echt niet naar beneden. Ik mag er wezen.

En die 3 wortels die ik vandaag at voor lunch of dat zielige kommetje kwark met wat cruesli doet mij van binnen én van buiten echt niet heel veel beters dan dat ik die wortels had ingeruild voor 2 boterhammen en dat kommetje kwark voor een taartje. Want een leven zonder boterhammen met pindakaas of gebakjes zou toch wel heel saai zijn. Vooral gebakjes. Een leven zonder gebakjes. No. Way.

En laten we wel wezen, zodra je die lach nog op je gezicht weet te toveren ziet de rest er toch al een heel stuk gelukkiger uit?

Ladies and Gents, wanneer je jezelf soms verliest in morele afwegingen die op de lange termijn helemaal niet zo uitmaken en je merkt dat je keer op keer die strijd aan moet gaan met jezelf om de kleinste ondernemingen in de dag door te moeten komen: sta even stil. Kijk eens in de spiegel en sta eens even stil bij wat je wel hebt. En hoe blij je daar mee mag zijn. Al is het die grappige sproet op je kin of die kleine oorlelletjes. Of misschien wel je harde schaterlach of een talent waar anderen je om loven. Wees maar blij met jezelf, want je mag er zijn.